روانکاوی یا روان درمانی تحلیلی که به آن روان درمانی عمیق هم گفته می شود،یک روش درمان و یک نوع دیدگاه درباره ماهیت انسان است که با تاکیدی که اهمیت دوران کودکی دارد بر این باور است که نیاز های ناکام شده در دوران کودکی و همینطور آسیب های ایجاد شده به رابطه با درمانگر انتقال پیدا میکند و از این روفرصت منحصر به فردی برای فهمیدن بخش های ناخودآگاه درمانجو ایجاد می شود و به تدریج رشد های عقیم مانده دوباره از سر گرفته میشود.    

به این شیوه،با بدست آمدن بینش های عمیق نسبت به خود و تجربیات رشد دهنده رابطه با درمانگر،به تدریج تغییرات عمیقی در فرد شکل میگیردکه باعث میشود خود و دیگران را به شکل متفاوتی تجربه کند.

روانکاوی بر این باور است که اغلب مسائل ما در سطح ناخودآگاه قرار دارند که به مرور زمان در رابطه با درمانگر است که آشکار میشوند و به این دلیل اعتقاد بر این است که تغییرات عمیق مستلزم تغییرات در این سطوح ناخودآگاه است و با مطالعه یا بینش های سطحی تغییر نمیکنند.

رابطه با درمانگر فرصت خاصی برای فهمیدن عمیق این بخش های ناخودآگاه ایجاد میکند.

روانکاوی رویکرد های مختلفی دارد رویکرد های معاصر اغلب رویکردهای رابطه ایی هستند و اعتقاد دارند که انسان در رابطه زاده میشود،رشد میکند و آسیب می بیند و از این رو در رابطه هم دوباره امکان رشد وجود دارد و آن رابطه با درمانگر است.