اختلال  روانپریشی کوتاه مدت

اختلال روانپریشی کوتاه مدت یکی از اختلالاتی است که ویزگی های روانپریشی مثل توهم و هذیان در آن غالب است. همانطور که گفتیم هذیان یعنی باور غیرمنطقی و راسخ که با وجود شواهد ردکننده، شخص اون فکر رو رها نمیکنه.

همه ما آدمها حواس پنجگانه داریم : بینایی ، شنوایی، بویایی، لامسه، چشایی. هر یک از این دستگاه های ادراکی بدن به وسیله یک محرک تحریک میشن که باعث میشه اون حواس را ادراک و پردازش کنیم. مثلا صدا های محیط به عنوان یک محرک باعث میشن ما بنشویم یا نور و تصاویر باعث میشن ما ببینیم. اما یه وقتی باعث میشه که دستگاه ادراکی حواس ما بدون وجود محرک تحریک میشه . یعنی چیزی رو میبنه که وجود خارجی نداره یا صدایی رو میشونه که وجود خارجی نداره. یه این میگن توهم . به طور خلاصه ادراک در غیاب محرک میشه توهم.

در کنار اینها افرادی که به روانپریشی کوتاه مدت دچار میشن، رفتار و گفتار آشفته در اونها دیده میشه یعنی ممکنه صحبت ها یا رفتارهای بی ربط و مشوش داشته باشن و صحبت هاشون نامفهوم باشه.

تمام این علائم باید حداقل یک روز تا حداکثر یک ماه در افراد وجود داشته باشه تا بتونیم بگیم یک شخص به اختلال روانپریشی کوتاه مدت دچار هست. معمولا یک اتفاق استرس زای شدید باعث میشه افراد به این اختلال دچار بشن. معمولا این اختلال موقتی هست و در 60 درصد افراد مبتلا، بعد از یک ماه علائم ناپدید میشن . در صورتی که علائم بیشتر از یک ماه وجود داشتن اختلال دیگه روانپریشی کوتاه مدت نیست و اسم اون به اسکیزوفرنی فرم تغییر پیدا میکنه. به زبان ساده فرق اختلال اسکیزوفرنی فرم و روانپریشی کوتاه مدت در طول مدت حضور علائم روانپریشی هست.